De wandeling naar de oostelijke rand van de Hardangerjokulen start op 1220m hoogte. Het pad loopt langs een aantal grotere en kleinere bergmeren met de gletsjer altijd in zicht. De omgeving voelt koud aan, het ruikt hier naar winter. De stille poelen kleuren ijsblauw door de reflectie van de lucht en de sneeuwwitte vlakte die over de toppen klauwt. De idyllische plassen contrasteren met de overvloed aan rotsen waar enkel stekelige korstmossen omrond woekeren. Elke rots is uniek en leent zich tot een pittoresk portret; hun talrijke aanwezigheid maakt het isoleren van een enkeling een moeilijke keuze. Aan deze zijde van het plateau zijn er geen bomen, er is geen zand, geen noemenswaardige struiken of andere vegetatie; in Finse bestaat het aardoppervlak uit steen.

Naarmate het pad stijgt en het doel van de wandeling dichterbij lijkt te komen, wordt het landschap bar en woest. Enkel het najaarse zonlicht verzacht de woestenij van stenen en rotsblokken in het plantenloze uitzicht. Dit is een andere wereld, een ongezien landschap, een planeet waarop amper leven mogelijk is. De verkenner waant zich op de maan was het niet voor de krachtig stromende rivieren die het gesmolten ijs afvloeien naar lagergelegen gebied.

Het kale landschap is onverwacht innemend, niet onmiddelijk door haar schoonheid maar door de openheid en het onbevattelijke dat alleen de daken van de wereld bewerkstelligen. Noem het een negatieve schoonheid. Het plateau verbergt zich negen maanden per jaar onder een dikke laag sneeuw en ijs.

De zomermaanden geven de recreatieve wandelaar een kans om deze bergwoestijn van rotsen te ervaren. In September kruipt de gletsjer tot zijn minimum terug waardoor het pad tot een abrupt einde komt en niet verder loopt tot het puntje van de gladde tong die de Hardangerjokulen uitrolt. De belofte van de wandeling lonkt over de kam van elke volgende heuvel in dit hooggebergte. De aantrekkingskracht is te groot om niet verder te gaan en, ongeacht de onduidelijke afstanden, het einddoel te bereiken. Met mentale foto’s brengt de onbezonnen wandelaar het gebied in kaart om achteraf op de eigen schreden te kunnen terugkeren. Een eind verderop komt de voet van de enorme bijna cirkelvormige ijslaag eindelijk binnen handbereik.

Na een korte vlaag van voldoening, is de beleving van dit uitzonderlijk landschap enkel als bevreemdend aan te duiden. Geen wonder dat George Lucas van deze omgeving de planeet Hoth maakte in The Empire Strikes Back. En zo voelt het ook, als science fiction.