Mijn kleuter en ik zijn verzamelaars. Op het strand houden wij onze ogen naar de grond gericht. Het aanbod aan schelpen, stenen en mineralen is rijk en menig exemplaar verdwijnt in onze jaszakken. Onze meest spectaculaire vondsten zijn de schalen van kleine krabben. De eerste krab die we vinden is nog geen centimeter groot en bijna helemaal intact. Zes pootjes aan een lijfje en twee ogen die je nog steeds lijken aan te kijken. Eerst weten we niet of de krab leeft of dood is. Het gebrek aan beweging wijst op het laatste. We merken dat de schalen fragiel zijn en de krabbenpoten het lichaam snel loslaten. Het zal niet eenvoudig zijn om de krab in onze rugzak te transporteren voor we een geschikt recipiënt vinden om de schaal in te bewaren. Mijn dochter heeft nog twijfels bij de eerste krab en vooral bij mijn bewondering voor het kadaver. Waarom vind ik de dode krab niet vies, wil ze weten? Ik vind de uitgedroogde krabben juist mooi, spreek ik haar ‘burk’ tegen. Voor mijn dochter is het esthetisch oordeel van haar mama voldoende om bij elke volgende krab die we tegenkomen, want zo uniek zijn de schalen uiteindelijk niet op het strand, mijn belangstelling te delen. Het vinden van de dode krabben...